A FRANCISCO
ESCUDERO
Canteiro do románico, escudeiro
de Mateo o mestre; forte brazo
que dirixe a vontade da maceta
ao cicel delicado da beleza.
Agochas a ancestral sabedoría
na humanidade do teu riso aberto,
na cadencia vital das túas palabras,
no medieval alustro dos teus ollos.
Rexa loita do espírito e a materia,
da noite do granito e da do mármore,
-dese mar mineral-, extraes a alma
sen impurezas, núa, luminosa.
E as formas que naceron nese parto
traen as voces telúricas dos séculos.
Carlos Pereira Martínez
Inverno do 2007
No comments:
Post a Comment